علم‌سنجی را می توان تجزیه و تحلیل کمی و تا حد امکان کیفی فرآیند تولید، توزیع و استفاده از اطلاعات علمی و عوامل مؤثر بر آن و توصیف، تبیین و پیش‌بینی این فرآیند به منظور برنامه‌ریزی، سیاستگذاری، اعتلا و آگاهی و آینده‌نگری علمی و پژوهشی در ابعاد فردی، گروهی، سازمانی و بین‌المللی دانست. علم‌سنجی یکی از متداول ترین روش‌های ارزیابی فعالیت‌های علمی و مدیریت پژوهش است. بررسی کمی تولیدات علمی، سیاست‌گذاری علمی، ارتباطات علمی دانش‌پژوهان و ترسیم نقشه علم در حوزه علم‌سنجی قرار می‌گیرند.

در علم‌سنجی، ارتباطات علمی و شیوه‌های تولید، اشاعه و بهره‌گیری از اطلاعات علمی به روش غیرمستقیم و با بررسی منابع و مآخذ آن‌ها ارزیابی می‌شود. نمایه‌های استنادی معتبر بین‌المللی همچون پایگاه‌های استنادی وب آو ساینس (web of science)، جی. سی. آر (Journal citation report)، این سایت (In cites) و نظایر آن، همچنین پایگاهای اطلاعاتی استنادی مؤسسه الزویر شامل اسکوپوس (Scopus)، سای‌ول (scival) و گوگل اسکالر (google scholar)  از ابزارهای علم‌سنجی محسوب می‌شوند.

شاخص‌های علم‌سنجی برای ارزیابی جایگاه تحقیقات در دانشگاه‌، ارزیابی کیفیت تحقیقات‌ در دانشگاه، ارزیابی بهره‌وری علمی دانشگاه‌، ارزیابی میزان موفقیت دانشگاه‌ در دستیابی به اهداف آموزشی- پژوهشی خود، شناسایی وضعیت پیشرفت علمی دانشگاه در حوزه‌های موضوعی مختلف و شناسایی مؤثرترین عضو هیأت علمی و پژوهشگر در دانشگاه در حوزه های موضوعی مختلف استفاده می‌شود. شاخص‌های علم‌سنجی مبنای ارزشیابی، رتبه‌بندی و ارتقای اعضای هیأت علمی، سیاست‌گزاری‌های پژوهشی، طراحی نقشه راه و دستیابی به مرجعیت علمی قرار می‌گیرند.